Dla pacjentów i opiekunów

Ostra białaczka szpikowa (AML) to rodzaj nowotworu, który zaczyna się w szpiku kostnym, czyli miękkiej tkance wewnątrz kości, gdzie powstają krwinki. W AML szpik kostny wytwarza nieprawidłowe białe krwinki, które rosną szybko i nie funkcjonują prawidłowo. Te nieprawidłowe komórki mogą zablokować zdrowe komórki, co prowadzi do poważnych problemów zdrowotnych. 

Objawy AML 

Objawy AML mogą pojawić się nagle i mogą obejmować: 

• Silne zmęczenie lub osłabienie 

• Częste infekcje 

• Łatwe siniaczenie się lub krwawienia (np. krwawienia z nosa lub dziąseł) 

• Gorączka 

• Duszności 

• Ból kości lub stawów 

Jeśli Ty lub ktoś bliski doświadcza tych objawów, ważne jest, aby skonsultować się z lekarzem, który może przeprowadzić badania w kierunku AML lub innych możliwych problemów zdrowotnych. 

Diagnoza 

AML diagnozuje się zwykle za pomocą badań krwi oraz biopsji szpiku kostnego, gdzie pobiera się małą próbkę szpiku do badania. Po postawieniu diagnozy, leczenie zwykle musi rozpocząć się szybko, ponieważ AML może szybko postępować. 

Życie z AML 

Życie z AML może być trudne, ale istnieje wiele dostępnych opcji wsparcia. Rozmowa z zespołem medycznym, dołączenie do grup wsparcia pacjentów oraz zdobywanie wiedzy na temat swojej choroby może wiele zmienić. Jeśli rozważasz udział w badaniach klinicznych lub nowe terapie, zawsze omawiaj te opcje z lekarzem. 

AML to poważna choroba, ale wczesna diagnoza i odpowiednie leczenie mogą pomóc wielu osobom kontrolować chorobę, a nawet osiągnąć remisję, czyli stan, w którym nie ma oznak choroby. 

Mielofibroza to rzadki rodzaj nowotworu krwi, który atakuje szpik kostny — gąbczastą tkankę wewnątrz kości, w której powstają komórki krwi. W przypadku mielofibrozy szpik kostny ulega bliznowaceniu, w wyniku czego nie jest w stanie produkować wystarczającej ilości zdrowych komórek krwi. Może to prowadzić do takich objawów, jak zmęczenie, osłabienie i problemy z krwawieniem lub infekcjami. 

Co się dzieje w przypadku mielofibrozy? 

W zdrowym ciele szpik kostny wytwarza czerwone krwinki (które transportują tlen), białe krwinki (które zwalczają infekcje) i płytki krwi (które pomagają w krzepnięciu). W przypadku mielofibrozy w szpiku kostnym gromadzi się tkanka bliznowata, co utrudnia organizmowi produkcję tych ważnych komórek. Z czasem może to prowadzić do: 

• Niedokrwistości (niski poziom czerwonych krwinek), powodującej zmęczenie i duszność. 

• Niski poziom płytek krwi, prowadzący do łatwego powstawania siniaków lub krwawień. 

• Niski poziom białych krwinek, zwiększający ryzyko infekcji. 

Gdy szpik kostny przestaje prawidłowo pracować, inne części ciała, takie jak wątroba i śledziona, próbują pomóc, wytwarzając komórki krwi. Może to spowodować powiększenie siętych narządów, co prowadzi do dyskomfortu lub uczucia pełności w okolicy żołądka. 

Objawy mielofibrozy 

Objawy mielofibrozy mogą się różnić u różnych osób, ale typowe objawy obejmują: 

• Odczuwanie dużego zmęczenia lub osłabienia 

• Duszność, szczególnie podczas aktywności 

• Siniaki lub łatwe krwawienie 

• Częste infekcje 

• Szybkie uczucie pełności po jedzeniu (z powodu powiększonej śledziony) 

• Ból lub dyskomfort po lewej stronie brzucha (gdzie znajduje się śledziona) 

• Nocne poty lub gorączka 

Niektóre osoby mogą nie mieć żadnych objawów we wczesnym stadium, a chorobę można wykryć podczas rutynowych badań krwi. 

Diagnoza 

Mielofibrozę zazwyczaj diagnozuje się na podstawie badań krwi i biopsji szpiku kostnego, podczas której pobiera się niewielką próbkę szpiku kostnego w celu sprawdzenia, czy nie występują blizny i nieprawidłowe komórki. 

Życie z mielofibrozą 

Chociaż mielofibroza jest poważną chorobą, wiele osób żyje z nią przez lata, jednocześnie radząc sobie z objawami. Regularne wizyty kontrolne u zespołu opieki zdrowotnej są ważne, aby monitorować chorobę i w razie potrzeby dostosowywać leczenie. 

Dostępne jest wsparcie w postaci grupy pacjentów, które pomogą Tobie i Twoim bliskim zrozumieć i poradzić sobie z mielofibrozą. Pozostawanie poinformowanym i ścisła współpraca z lekarzami może pomóc Ci w radzeniu sobie z chorobą i poprawić jakość życia. 

Jeśli masz jakiekolwiek objawy lub wątpliwości, nie wahaj się porozmawiać z lekarzem, aby uzyskać poradę i informacje na temat opcji leczenia. 

Chłoniak rozlany z dużych komórek B (DLBCL) to rodzaj nowotworu, rozpoczynający się w układzie limfatycznym, który jest częścią układu odpornościowego organizmu. Ten układ pomaga chronić przed infekcjami i chorobami. DLBCL to forma chłoniaka nieziarniczego, co oznacza, że ​​atakuje białe krwinki zwane limfocytami B (komórki B). Te komórki B normalnie pomagają organizmowi zwalczać infekcje, ale w przypadku DLBCL rosną niekontrolowanie i tworzą guzy w węzłach chłonnych lub innych częściach ciała. 

Co dzieje się w przypadku DLBCL? 

U osób z DLBCL komórki B zaczynają szybko rosnąć i tworzą duże grudki, często w węzłach chłonnych. Węzły chłonne to małe gruczoły znajdujące się w całym ciele, szczególnie w obszarach takich jak szyja, pachy i pachwiny. Te nieprawidłowe komórki mogą również rozprzestrzeniać się na inne narządy, takie jak wątroba, śledziona lub szpik kostny. Ponieważ DLBCL rozwija się szybko, może szybko wywołać objawy, ale często jest również uleczalny, zwłaszcza jeśli zostanie wykryty wcześnie. 

Objawy DLBCL 

DLBCL może powodować różne objawy w zależności od tego, gdzie rosną nieprawidłowe komórki. Typowe objawy obejmują: 

• Obrzęk węzłów chłonnych, które mogą przypominać guzki na szyi, pachach lub w pachwinie
• Zmęczenie lub osłabienie
• Niewyjaśniona utrata wagi
• Gorączka, która nie ustępuje
• Nocne poty (budzenie się zlany potem)
• Utrata apetytu
• Ból lub obrzęk żołądka, jeśli chłoniak się tam rozprzestrzenił
• Czasami objawy mogą być mniej oczywiste, a DLBCL jest wykrywany podczas badań na coś innego.

Jak diagnozuje się DLBCL? 

Jeśli masz objawy sugerujące DLBCL, lekarz prawdopodobnie wykona kilka badań, aby dowiedzieć się, czy masz tę chorobę. Mogą one obejmować: 

• Biopsja: Pobranie małego kawałka tkanki z obrzękniętego węzła chłonnego w celu sprawdzenia, czy występują komórki nowotworowe. 
• Badania krwi: Aby sprawdzić, czy występują oznaki nowotworu lub jak funkcjonuje organizm.
• Skanowanie: Badania takie jak tomografia komputerowa lub pozytonowa tomografia emisyjna (PET), aby zobaczyć, gdzie znajduje się chłoniak i jak bardzo się rozprzestrzenił.

Życie z DLBCL 

Zdiagnozowanie DLBCL może być przytłaczające, ale wiele osób dobrze reaguje na leczenie i przechodzi w remisję (kiedy nowotwór nie jest już wykrywalny). Regularna kontrola jest ważna, aby monitorować stan zdrowia i wychwycić wszelkie oznaki nawrotu chłoniaka. 

Jeśli masz DLBCL, ważne jest, aby porozmawiać z lekarzem o opcjach leczenia, skutkach ubocznych i tym, czego można się spodziewać w trakcie i po leczeniu. Istnieją również grupy wsparcia, które mogą pomóc Tobie i Twojej rodzinie poradzić sobie z emocjonalnymi i praktycznymi wyzwaniami związanymi z życiem z chłoniakiem. 

Pamiętaj, że wiele osób z DLBCL prowadzi zdrowe, aktywne życie po leczeniu. Pozostawanie poinformowanym, przestrzeganie planu leczenia i wsparcie może mieć duże znaczenie w Twojej podróży. Jeśli masz jakiekolwiek pytania lub wątpliwości, nie wahaj się zapytać swojego lekarza. 

Zespół mielodysplastyczny niskiego ryzyka (MDS) to rodzaj choroby krwi, w której szpik kostny nie produkuje wystarczającej ilości zdrowych krwinek. W MDS wytwarzane są nieprawidłowe komórki krwi, co może powodować problemy takie jak anemia, infekcje oraz łatwe siniaczenie lub krwawienie. 

Co oznacza „niskie ryzyko”? 

Kiedy MDS jest klasyfikowany jako „niskiego ryzyka”, oznacza to, że choroba postępuje wolniej i zazwyczaj nie przekształca się tak szybko w poważniejsze nowotwory krwi, takie jak ostra białaczka szpikowa (AML). Objawy są zwykle łagodniejsze w porównaniu z MDS wysokiego ryzyka, a leczenie koncentruje się na kontrolowaniu tych objawów w celu utrzymania jakości życia w czasie. 

Objawy MDS niskiego ryzyka 

Typowe objawy MDS niskiego ryzyka obejmują: 

• Zmęczenie lub osłabienie: Z powodu niskiego poziomu czerwonych krwinek (anemia). 

• Duszność: Często podczas aktywności fizycznej. 

• Częste infekcje: Spowodowane niskim poziomem białych krwinek. 

• Łatwe siniaczenie lub krwawienie: Częste krwawienia z nosa lub dziąseł z powodu niskiego poziomu płytek krwi. 

• Blada skóra: Kolejny objaw anemii. 

Objawy często rozwijają się powoli, dlatego ważne jest regularne badanie kontrolne. 

Diagnoza 

Aby zdiagnozować MDS, lekarze zazwyczaj stosują: 

• Badania krwi: Aby sprawdzić, czy nie ma nieprawidłowej liczby krwinek. 

• Biopsja szpiku kostnego: Pobiera się niewielką próbkę szpiku kostnego i bada pod kątem nieprawidłowych komórek. 

Życie z MDS o niskim ryzyku 

Osoby z MDS o niskim ryzyku często żyją z chorobą przez lata, jednocześnie kontrolując objawy. Regularne kontrole są ważne, aby monitorować chorobę i dostosowywać leczenie w razie potrzeby. Mimo że choroba postępuje powoli, nadal ważne jest, aby obserwować wszelkie zmiany objawów i ściśle współpracować z pracownikami służby zdrowia, aby poprawić jakość życia. 

Poprzez zrozumienie dostępnych metod leczenia osoby z zespołem mielodysplastycznym o niskim ryzyku mogą zachować dobrą jakość życia, jednocześnie radząc sobie ze swoją chorobą. Pamiętaj, aby omówić nowe metody leczenia lub terapie ze swoim lekarzem, ponieważ postępy w leczeniu są stale wprowadzane. 

Zespół mielodysplastyczny wysokiego ryzyka (HR-MDS) to rodzaj zaburzenia krwi, w którym szpik kostny – część ciała odpowiedzialna za produkcję krwinek – nie działa prawidłowo. W MDS szpik kostny produkuje niezdrowe lub nieprawidłowe krwinki, które nie działają tak, jak powinny. Mogą to być białe krwinki, czerwone krwinki lub płytki krwi. Z czasem prowadzi to do poważnych problemów, takich jak anemia (niska liczba czerwonych krwinek), infekcje (niska liczba białych krwinek) lub łatwe krwawienia i siniaczenie (niska liczba płytek krwi). 

Co oznacza „wysokie ryzyko”? 

MDS ma różne poziomy ryzyka. Gdy MDS jest klasyfikowane jako „wysokiego ryzyka”, oznacza to, że nieprawidłowe komórki w szpiku kostnym rosną szybciej i istnieje większa szansa, że stan ten przekształci się w ostrą białaczkę szpikową (AML), bardziej agresywną formę raka krwi. 

Objawy zespołu mielodysplastycznego wysokiego ryzyka 

Objawy wysokiego ryzyka MDS mogą obejmować: 

• Silne zmęczenie lub osłabienie (z powodu niskiej liczby czerwonych krwinek) 

• Częste infekcje (z powodu niskiej liczby białych krwinek) 

• Łatwe siniaczenie się lub krwawienia, np. krwawienia z nosa lub dziąseł (z powodu niskiej liczby płytek krwi) 

• Duszności 

• Blada skóra 

Jeśli doświadczasz tych objawów, ważne jest, aby skonsultować się z lekarzem, który może wykonać badania krwi i postawić diagnozę. 

Diagnoza 

MDS diagnozuje się zwykle za pomocą badań krwi oraz biopsji szpiku kostnego, gdzie pobiera się małą próbkę szpiku do badania. 

Życie z MDS wysokiego ryzyka 

MDS wysokiego ryzyka może być trudne do kontrolowania, ale istnieją opcje, które pomagają opanować chorobę i poprawić jakość życia. Warto rozmawiać z zespołem medycznym i dowiedzieć się więcej o swojej chorobie, opcjach leczenia i możliwości udziału w badaniach klinicznych nowych terapii. 

Chociaż MDS wysokiego ryzyka może być poważne, stale rozwijają się nowe terapie, dając pacjentom nadzieję na lepsze wyniki. Zawsze rozmawiaj z lekarzem o najlepszych opcjach dla swojego stanu. 

Guz lity to masa tkanki, która powstaje, gdy nieprawidłowe komórki rosną i dzielą się niekontrolowanie w organizmie. W przeciwieństwie do nowotworów krwi, takich jak białaczka, guzy lite rosną w określonych narządach lub tkankach, takich jak płuca, piersi, prostata lub wątroba. Guzy te mogą być łagodne (nienowotworowe) lub złośliwe (nowotworowe). 

Łagodne guzy rosną, ale nie rozprzestrzeniają się na inne części ciała. Czasami mogą powodować problemy, jeśli naciskają na pobliskie narządy lub tkanki, ale zwykle nie zagrażają życiu i często można je usunąć chirurgicznie. 

Guz złośliwy jest nowotworowy i może naciekać pobliskie tkanki lub rozprzestrzeniać się na inne części ciała (tworzyć przerzuty). Te guzy wymagają leczenia, aby zapobiec ich rozprzestrzenianiu się i powodowaniu szkód w organizmie. 

Najczęstsze rodzaje guzów litych 

Istnieje wiele różnych rodzajów guzów litych, w zależności od tego, gdzie powstają w organizmie. Niektóre powszechne typy obejmują: 

Rak piersi: złośliwy guz, który zaczyna się w komórkach piersi. 

Rak płuc: nowotwór, który zaczyna się w płucach i jest często spowodowany paleniem lub innymi czynnikami środowiskowymi. 

Rak prostaty: guz, który tworzy się w gruczole krokowym, który jest częścią męskiego układu rozrodczego. 

Rak jelita grubego: nowotwór, który atakuje okrężnicę lub odbytnicę. 

Rak wątroby: złośliwy guz, który zaczyna się w komórkach wątroby. 

  

Objawy guzów litych 

Objawy guza litego zależą od jego lokalizacji i wielkości. Niektóre guzy nie powodują zauważalnych objawów, dopóki nie staną się dość duże. Typowe objawy guzów litych mogą obejmować: 

• Guz lub obrzęk w określonej części ciała 

• Niewyjaśniony ból 

• Trudności w oddychaniu (jeśli guz znajduje się w płucach) 

• Zmiany w nawykach jelitowych lub pęcherzowych (w przypadku guzów w okrężnicy lub pęcherzu) 

• Niewyjaśniona utrata wagi lub zmęczenie 

• Trudności w połykaniu (w przypadku guzów w gardle lub przełyku) 

Ważne jest, aby pamiętać, że te objawy mogą być również spowodowane innymi schorzeniami, dlatego ważne jest, aby skonsultować się z lekarzem, jeśli zauważysz jakiekolwiek nietypowe zmiany w swoim ciele. 

Jak diagnozuje się guzy lite? 

Jeśli lekarz podejrzewa, że możesz mieć guz lity, prawdopodobnie zleci badania, aby dowiedzieć się więcej. Oto kilka typowych sposobów diagnozowania guzów litych: 

• Badania obrazowe: obejmują one zdjęcia rentgenowskie, tomografię komputerową, rezonans magnetyczny lub USG, które pozwalają lekarzom zajrzeć do wnętrza ciała i sprawdzić, czy nie ma guzów. 

• Biopsja: W tej procedurze pobiera się niewielką próbkę guza i bada ją pod mikroskopem, aby określić, czy jest on łagodny czy złośliwy. 

• Badania krwi: Czasami badania krwi mogą wykryć pewne markery wskazujące na obecność raka. 

Życie z guzami litymi 

Otrzymanie diagnozy guza litego może być przerażające, ale wiele guzów można leczyć, a niektóre można nawet wyleczyć, zwłaszcza jeśli zostaną wykryte wcześnie. Ważne jest, aby omówić opcje leczenia z zespołem opieki zdrowotnej i zrozumieć, na czym polega każda opcja leczenia. 

Ponadto wsparcie w postaci rodziny, przyjaciół lub grup wsparcia pacjentów może być bardzo pomocne podczas leczenia. Wiele osób żyje pełnym, aktywnym życiem po leczeniu guzów litych, a regularne wizyty kontrolne u lekarza mogą pomóc upewnić się, że rak nie powróci. 

Jeśli masz jakiekolwiek pytania dotyczące guzów litych lub opcji leczenia, nie wahaj się poprosić swojego lekarza o więcej informacji. Pomoże Ci przejść przez każdy etap procesu leczenia.